Zou u nog terug willen naar het pre-digitale tijdperk? Naar het geratel van de ouderwetse typemachine, en het gepruts met strookjes typ-ex? Naar de stencilmachine waarop het clubblad werd geproduceerd? Als dat verrekte moedervel scheurde en je ten koste van twee pikzwarte inkthanden en een definitief verknoeid overhemd de troep uit het apparaat mocht peuteren? Naar het ouderwetse fototoestel? Had je net dat geweldige tafereel in het oog, greep je naar je camera, bleek het rolletje vol te zijn!
Mijn vrouw en ik fietsten een paar dagen langs de Maas, door Limburg en Vlaanderen. Onderweg waren er talrijke tafereeltjes en objecten die het verdienden, even gefotografeerd te worden. Kwestie van even richten en luttele seconden later hadden de kinderen onze reisimpressie in woord en beeld via What’s App al binnen! Alle foto’s mooi scherp, in natuurlijke kleuren, af en toe zelfs een filmpje erbij, met authentiek geluid op de koop toe!
Weet u nog van vroeger? Eenmaal terug van vakantie gingen de volgeschoten filmrolletjes naar De Centrale en dan begon het grote wachten op de foto’s! Het uitzicht dat we vanuit onze tent hadden; die enorme zeebaars die pa ving; de kinderen in hun rubberbootje in de baai; dat blauwe water en dat gele zand; die aardige Franse buren op de camping. Nee, de foto’s waren vaak niet best, de kleuren altijd fletser dan in onze herinnering, maar ze gingen het plakboek in en al bladerend kwamen de verhalen weer boven.
Fijn dat het tegenwoordig allemaal sneller en beter kan. En toch, dat wachten op die papieren prentjes had ook zijn waarde. Er was nog iets om naar uit te zien! Ik ben niet van ‘vroeger was alles beter’, maar geduld oefenen leerde je destijds gemakkelijker dan tegenwoordig. I want it all and I want it now was er niet bij. En daar werden we niet slechter van. Denk ik. Waarna ik snel mijn smartphone grijp om die mooie oldtimer te kieken. Twee seconden later staat hij op mijn Facebookpagina.