Ik las het gisteravond laat…Ze mogen blijven, de twee Armeense kinderen om wie de afgelopen weken zoveel te doen was. We hebben er vanmorgen in de kerkdienst, naar ik vermoed met velen in ons land, de Heer voor gedankt. Wat niet wegneemt dat ik ook een heleboel vragen heb. Zo heb ik nooit kunnen begrijpen hoe het mogelijk is dat een moeder het land uitgezet kon worden en daarbij klaarblijkelijk gedwongen was haar minderjarige kinderen hier achter te laten, zolang over hun lot niet beslist was. Zou het hele proces zich niet in een iets andere volgorde hebben moeten afspelen? En nu de kinderen mogen blijven… hoe zit het met moeder? Mag zij ook terugkomen? Er schijnt bij haar sprake van psychische problematiek te zijn, maar ik kan me niet voorstellen dat het langdurig gescheiden zijn van haar kinderen een fundamentele bijdrage aan haar genezing oplevert. Wat mij aangaat mogen we hopen dat staatssecretaris Harbers met zijn verreikende discretionaire bevoegdheid nu ook de tweede mijl wenst te gaan. Voor dit gezin, en voor nog een goede vierhonderd kinderen in ons land in vergelijkbare omstandigheden.
