Half maart sloten we onszelf op, aanvankelijk in opmerkelijk grote eensgezindheid. Overal bloeiden duizend bloemen van hulpvaardigheid en nabuurschap. Iemand bedacht de berenjacht! In mijn eigen stad organiseerde ‘De Roos van Culemborg’ onder donateurs een sponsoractie voor podiumartiesten die twee maanden moesten afzien van optredens en inkomsten. De Barbara- cantorij deed hetzelfde voor musici die normaliter zouden meewerken aan de maandelijkse Bach- cantates in de Barbarakerk. In beide gevallen was er sprake van hartverwarmende respons. Bij de supermarkten werden we welkom geheten door een medewerker die de gebruikte winkelwagentjes ontsmette en de gereinigde exemplaren met een glimlach weer uitreikte. Kortom, die eerste weken was het alsof we door een onzichtbare hand in elkaars armen werden gedreven. Solidariteit, empathie, creativiteit zijn de woorden die onze aanvankelijke reactie op het onbekende, en klaarblijkelijk zo gevaarlijke virus kenmerkten. Intussen hebben we het virus ogenschijnlijk min of meer onder de knie. Intussen zijn we de regels ook behoorlijk beu, en het helpt al helemaal niet dat we de indruk krijgen dat er met verschillende maten gemeten wordt als het om handhaving van die regels gaat. Op social media wordt dat laatste in vlijmscherpe columns, zoals recentelijk door Claudia de Breij, aan de kaak gesteld. En terecht! Ook zijn er steeds meer “deskundigen” die zich afvragen wat de zin was en is van de omgangsregels die het RIVM ons zo dringend heeft aangeraden. En onwillekeurig ben ik ook zelf vaker geneigd, te denken dat het nou zo onderhand wel genoeg geweest is en dat we het elkaar niet langer onnodig moeilijk moeten maken.
Maar laten we dan toch ook nog een keer vaststellen dat het nog maar twee maanden geleden is dat ziekenhuizen vol stroomden met zeer ernstig zieke mensen, dat de zorgverleners op omvallen stonden en dat het virus zich in zeer rap tempo verspreidde. Nu constateren dat het aantal doden “meegevallen” is en dat de meeste doden bovendien oud en zwak waren, verraadt om te beginnen een nogal cynische kijk op de betekenis van elk mensenleven en in het bijzonder op de waarde die ook een zwak en ziek en hulpbehoevend mens in een verpleeghuis vertegenwoordigt voor zijn of haar dierbaren. Los daarvan: het is niet ondanks, maar dankzij de maatregelen en dankzij de zelfdiscipline die de meerderheid van onze bevolking heeft opgebracht, dat we het virus klein gekregen hebben! Het zou goed zijn als we af en toe de moeite namen om nog eens achterom te kijken en van de geschiedenis te leren. Niet alleen als het om corona gaat trouwens…
Comments