Als ik iets lastig vind, dan is het wel om aangesproken te worden op misstappen die begaan zijn door “mijn soort mensen”. Ik ben van de kerk? O, dat is die enge club waar priesters jongetjes misbruiken. Of, dat zijn allemaal van die bange benepen mensen die van alles niet mogen, maar intussen de kat in het donker knijpen. Of de kruistochten worden weer eens van stal gehaald, de vervolging en discriminatie van Joden, homo’s, vrouwen, en dat alles in naam van het ware geloof. Toen ik nog bij defensie werkte, kon het ook gebeuren als je in het publieke domein in GVT (inderdaad; gevechtstenue) rondliep: ineens was ik een moordenaar, of in elk geval werkzaam bij een moordlustige organisatie! Ik vind het zo ongelofelijk gemakzuchtig en goedkoop om zonder nadere nuancering alles en iedereen over dezelfde kam te scheren. Soms kun je met mensen die zich op een dergelijke wijze uitlaten, nog wel tot een nader gesprek komen, maar meestal is dat boter aan de galg. Bonhoeffer schreef het ooit al: tegen domheid zijn we weerloos.
Ik betuig daarom mijn warme sympathie aan de talrijke medelanders van Marokkaanse afkomst die na de overwinning op België niet de straat op zijn gegaan om rellen te schoppen. Ik betuig ook mijn warme sympathie aan alle islamitische gelovigen in ons land (en in België), al dan niet van Marokkaanse komaf, die geen enkele impuls hebben gevoeld om in Amsterdam, Rotterdam of Den Haag een confrontatie met de politie aan te gaan om aldus de overwinning van het Marokkaanse elftal te vieren. Elk normaal denkend mens weet dat het volslagen onredelijk en onrechtvaardig is om op het wangedrag van een splintergroepje een geheel volk of zelfs een wereldreligie af te rekenen. Ik snap, het is weer koren op de molen van elke rechtse ideoloog die het blanke Hollandse verleden idealiseert. Graag reik ik de hand aan elke moslim en aan elke Marokkaanse volksgenoot, moslim of niet, die zich volstrekt niet identificeren kan met de relschoppers en er ook niet op aangesproken wenst te worden. We delen dezelfde allergie!
