Lange jaren van mijn leven heb ik me schuldig gemaakt aan wat ik nu welhaast als een jeugdzonde beschouw, namelijk roken. Ik nam, na het jong overlijden van mijn vader, zijn verzameling rookartikelen over, te weten een paar pijpen, een zakje pijpenragers, een krabber en een paar aangebroken pakjes pijptabak. Na diverse merken tabak te hebben uitgeprobeerd, werd Van Rossums Troost mijn favoriet. Bijna dertig jaar geleden kreeg ik van mijn sympathieke kapper Gerrit van den Bosch in Tricht, die ook tabak verkocht, een grote kartonnen reclameplaat uit de kapperssalon cadeau. Een welgedane burger, gekleed in kleding met dezelfde kleur als die van het blikje ‘Troost’, laat een sloeber aan de schandpaal genieten van een paar trekjes aan zijn lange Goudse pijp, ongetwijfeld gevuld met ‘Troost’. Zo’n schandpaal kennen we tegenwoordig niet meer als openbare opvoedkundige methode, maar het is duidelijk dat de moderne media die rol krachtig hebben overgenomen. En zo kunnen we in onze dagen een leerzaam rondje over de ‘mediamarkt’ maken, en zien daar Ali B., Mark O., Jeroen R., Gerrit v/d K., Dion G., Marco B. en nog heel veel anderen vastgeklonken staan. Er zijn politici bij, religieuze kopstukken, sportcoaches, professoren, popartiesten en directeuren. Hoge bomen vangen nu eenmaal veel wind. En als je hoog van de toren blaast, overstem je daarmee heel veel ander geluid. Maar als iemand het uiteindelijk toch aandurft, de klok te luiden, is het voetstuk waar je van afdondert torenhoog. Toch is het te hopen, dat op de markt van het leven ook mensen rondlopen die zelfs in deze mensen, die bij bewezen overtreding terecht aan de schandpaal genageld zijn, medemensen blijven zien. Zeker, troost is eerder nodig voor hun slachtoffers, en vervolgens voor de gezinsleden van de daders en anderen die tegen wil en dank geraakt worden door de onthullingen. Maar uiteindelijk zal er ook naar de daders niet alleen met rotte eieren en beurs fruit gegooid moeten worden. Daar worden overtreders geen betere mensen van. En bovendien ontslaan we onszelf daarmee te makkelijk van de plicht om na te denken over onze eigen bijdrage aan een werkklimaat en omgangscultuur, waarin dit soort grensoverschrijdingen kennelijk lang gedoogd en onder de pet gehouden kunnen worden.
