Non, je ne suis pas Paty. Ik heb dus geen T-shirt met Je suis Paty laten maken. Want ik leef nog. En heb tot nog toe altijd overal van alles kunnen zeggen en schrijven, zonder dat het me ooit duurder is komen te staan dan wat zure of bezorgde reacties van sommige mensen die met mij van mening verschillen wanneer ik me kritisch uitlaat over de staat Israël in haar omgang met het Palestijnse volk. Die reacties zijn een enkele maal niet van enig venijn ontbloot, maar nog nooit heb ik me bedreigd gevoeld en nog nooit heb ik het idee gehad dat men mij monddood, laat staan fysiek dood wenste te maken. Wat Samuel Paty is overkomen, zou ons meer moeten schokken dan alle ongemakken die de bestrijding van het corona-virus en de daaraan verbonden maatregelen ons bezorgen. Hier is aanmerkelijk veel meer in het geding dan mijn avondjes uit, sportwedstrijden en gezellige etentjes met vrienden: er zijn blijkbaar in onze wereld machten werkzaam, die (jonge) mensen dusdanig weten te hersenspoelen, dat ze bereid zijn om af te rekenen met enkele van de meest kostbare verworvenheden van onze samenleving, namelijk het recht op vrije meningsuiting en de mogelijkheid om kennis te nemen van allerlei (levensbeschouwelijke en politieke) opvattingen om op die wijze met begrip voor anderen je eigen positie in het leven te leren bepalen. Het is verbazend, schreef TROUW-columnist Sylvain Ephimenco, dat de Dam en andere pleinen in onze steden niet volgestroomd zijn met verontwaardigde en verontruste burgers. Hij heeft gelijk. We zijn veel teveel met onze eigen sores bezig. Samuel Paty stierf als martelaar voor een fundamentele menselijke waarde. Het minste dat we kunnen doen is zijn naam met respect gedenken en straks met Allerzielen speciaal voor hem en zijn nabestaanden een lichtje opsteken.
Commenti