WAT VAKER HELEMAAL NIETS?

'Doe eens wat vaker helemaal niets’. Het stond op de cover van Tijdgeest, de zaterdagbijlage van Trouw van afgelopen week. Binnenin een mooi essay van filosoof Fleur Jongepier. Toevallig, of niet, bepaalde het oecumenisch leesrooster veel kerkgangers gisteren bij een fragment uit het evangelie volgens Marcus, waarin vermeld wordt dat Jezus na een lange en arbeidsintensieve avond ‘s morgens vroeg opstaat en de eenzaamheid zoekt. Even helemaal niets? Het is een reclameleus van vakantieaanbieders die ons aanspreekt. Even los van alles wat 24/7 onze aandacht opeist. Mensen, messages, mail, media … Niet dat iedereen slecht gedijt in deze impulsrijke wereld. Mits goed gezond en lekker in het vel kun je ook veel plezier en energie ontlenen aan alle mogelijkheden om informatie en kennis te vergaren en lange wachttijd te doden met Wordfeud en andere leuke en leerzame bezigheden. Zocht Jezus naar ‘even helemaal niets’? Even geen gemekker aan zijn hoofd, geen mensen die van alles van hem wilden en verwachtten? Niets menselijks was hem vreemd immers, volgens de theologie van de incarnatie? Maar de evangelist steekt toch een laagje dieper als hij meldt dat Jezus de eenzaamheid zocht om te bidden. Bidden vat ik dan op als: je leven in een ander, groter perspectief plaatsen. Daarmee ook: zelfkritiek durven oefenen, je eigen stokpaardjes relativeren. En je angstige bezorgdheid, je somberheid of het verlammende gevoel dat het toch allemaal niets uitmaakt, in een ander licht zetten. In het licht van de hoop, door Marcus samengevat in de woorden: het Koninkrijk Gods is nabij. Dat klinkt als uitdaging en als belofte. En dat zijn precies de twee roeispanen die we nodig hebben om vooruit te komen: bidden en werken. Dromen en doen. Volgens Dietrich Bonhoeffer het enige waartoe er kerk op aarde is: om te bidden en onder de mensen het goede doen. Bidden, niet met het naïeve idee dat ik daarmee de realiteit kan veranderen, maar om te voorkomen dat de realliteit mij verandert.