Westerbork? Nog nooit geweest!

Toen mijn vrouw en ik vorige week een lang weekend glampeerden op camping De Noordster in Dwingeloo, (een aanrader!), zag ik tijdens een fietstochtje ineens de naam ‘Westerbork’ op een ANWB-bordje. En meteen realiseerde ik me dat ik daar, zelfs al heb ik de boeken van Jules Schelvis en Etty Hillesum allemaal gelezen, in al mijn levensjaren nog nooit geweest was. We hebben dat verzuim de dag daarop goedgemaakt. Was het aanvankelijk onze bedoeling om dat te combineren met nog wat andere activiteiten, eenmaal daar bleek al heel snel dat we er gerust de rest van de dag aan mochten besteden. We ontvingen een uitstekende rondleiding op het voormalige kampterrein. De dame in kwestie vertelde ons precies genoeg om nog ruimte aan de eigen verbeelding te laten en onze eigen conclusies te trekken, ook met het oog op het hedendaagse politieke klimaat in ons land. Het is behoorlijk confronterend om te vernemen, dat ons landje de grenzen op zeker moment potdicht hield voor de Duitse Joden die wanhopig probeerden weg te komen. Even confronterend als het bericht dat onze toenmalige koningin geen asielzoekers in haar directe omgeving wenste gevestigd te zien. Koning Willem Alexander had enkele jaren terug de moed om daar openlijk iets over te zeggen tijdens de 4 mei herdenking op de Dam. Ik kon het niet laten om de zondagmorgen daarop, toen ik mocht voorgaan in de campingkerkdienst op de Noordster, de aanwezigen – en vooral de ouders met iets grotere kinderen - krachtig aan te raden om tenminste een dagdeel van hun vakantie niet aan ontspanning te besteden, maar aan deze indringende confrontatie met deze donkere bladzijden in onze vaderlandse geschiedenis. Want vergeleken met veel andere landen tijdens de oorlogsjaren kent het Joodse volk in ons land een schokkend hoog percentage gedeporteerden die nooit meer terug kwamen.