Handig, zo’n e-reader. Een vriend kwam er mee aanzetten, toen hij hoorde dat ik voor drie maanden naar Spanje zou vliegen. Heel veel boeken gaan er niet in één rugzakje dat als handbagage dient en de koffer die als ruimbagage meeging, zat, met een paar studieboeken, en kleding en schoeisel voor drie maanden, al snel aan de 20 kilo limiet. Maar dankzij de e-reader kwam ik niets te kort. Zweedse misdaad, Nederlandse literaire thrillers, alles van Dick Francis, die uiterst onderhoudende auteur van misdaadverhalen met een vleugje psychologie, waarin Engelse jockeys en renpaarden de hoofdrol spelen. Driehonderd boeken in totaal, ingeblikt in een plat schijfje met een omtrek van circa 15 x 25 centimeter en navenant gewicht. Ideaal in het vliegtuig, in bed, ’s avonds op het balkon. Ik ken nu alle politieromans en misdaadthrillers van Camilla Läckberg en René Appel, het leest alsof je een zak borrelnootjes leeg eet. En toch…
Agelopen week heb ik mijn neef en zijn vriendin te logeren gehad. Bij hun komst brachten ze een cadeautje voor me mee: een boek! Zo’n papieren exemplaar met meer dan 300 pagina’s, 5 centimeter dik, met een gewicht van ruim een pond. Lastig in de handbagage, onmogelijk om in het donker te lezen, maar blij dat ik was! Noem het ouderwets, maar een geslaagde omslag, een mooie bladspiegel, het lettertype, het soort papier, dat voegt allemaal toe aan mijn leesplezier. Natuurlijk, het gaat allereerst om het verhaal, om de inhoud. Maar voor mij gaat hier toch een klein beetje op, wat voor heel veel dimensies in ons leven in veel sterkere mate geldt: vormen zonder inhoud worden lege hulzen; maar inhoud zonder vormen laat zich lastig overdragen.
P.S. Het boek dat ik kreeg, heet ’s Nachts droom ik van vrede, het oorlogsdagboek van Carry Ulreich, een Joods meisje in Rotterdam. Zij overleefde als onderduikster, in tegenstelling tot haar Amsterdamse tegenvoeter Anne Frank, de bezetting. Een sieraad voor de boekenkast!
(Uitgave Mozaïek, Zoetermeer 2016)
