Ik zal niet zeggen dat ik hier in Alanya als hardloper een bezienswaardigheid ben, maar het is wel duidelijk dat het (nog?) niet zo’n populaire vorm van bewegen is als in Nederland. Niet dat de mensen hier stilzitten: om de vijfhonderd meter is langs de boulevard wel een parkje met allerlei toestellen waarop je de spieren van armen, benen, schouders en buik in conditie kunt houden. En mensen van alle leeftijden en in uiteenlopende uitmonstering maken er gebruik van. Ook wandelen doet men graag, niet zelden met een hond aan de lijn. Ik ben intussen al zo ingeburgerd dat ik tijdens mijn loopjes langs de boulevard gezichten begin te herkennen van mensen, die blijkbaar net als ik graag regelmatig in beweging zijn. Maar zoals gezegd, hardlopers zijn er niet zo veel. En de hardlopers die ik tegenkom, zijn ondanks de temperatuur, die overdag al regelmatig de twintig graden aantikt, gekleed in lange broek en trainingsjack of vest, waaronder zich ook nog minstens een laag bevindt. Toen ik afgelopen dinsdag mijn rondje boulevard liep, zag ik voor mij uit een man hardlopen die volledig in daagse kleding was gehuld. Hij droeg een nette pantalon en een fleece jack boven een overhemd en had zelfs geen sportschoenen. Ik dacht eerst dat hij een bus moest halen, maar alras werd me duidelijk dat hij net als ik sportief bezig was. Na een paar honderd meter reduceerde hij zijn snelheid tot een sukkeldrafje, zodat ik hem kort daarop passeerde. Nauwelijks echter was ik hem voorbij, of ik hoorde zijn stappen versnellen en even later liep hij breed grijnzend naast me. Helaas sprak hij alleen Turks, zodat onze gedachtewisseling beperkt bleef, maar we hebben drie kilometer eendrachtig voort gegaloppeerd, waarna we elkaar hartelijk de hand hebben geschud en onze wegen zich weer scheidden.
