’t Zal wel door Halloween komen dat ik er ineens aan dacht. Het was in de zomer van 1992. Met een grote groep Nederlanders, meest jongvolwassenen, verbleven we, als vrijwilligers uitgezonden door de organisatie World Servants, in een klein plattelandsdorpje in de noordelijke regio van Ghana. In drie weken werden daar onder leiding van een inheemse aannemer en lokale vakmensen een mooi schoolgebouwtje en een sanitaire unit neergezet. Wij kaaskoppen fungeerden vooral als “handjes”. We deden wel meer trouwens: elke dag was er een creatief en muzikaal programma voor de kinderen van het dorp, en we speelden een onvergetelijke voetbalinterland tegen de lokale toptalenten, met een paar honderd uitzinnige dorpsgenoten die het zanderige strijdtoneel omringden. Prachtige herinneringen!
Ergens in die periode was er rond Kumbungu, het dorpje waar we bivakkeerden, een grootscheeps folkloristisch gebeuren voor jong en oud. De tamtams werden enthousiast beklopt, er werd gedanst en er was een grote fakkeloptocht. Locals legden uit, dat dit het jaarlijkse Vuurfeest was. Een belangrijke traditie daaraan verbonden was, dat ouders aan de kinderen geschenken gaven. In een samenleving die het begrip ‘extended family’ kent, dient men ouders/kinderen trouwens ruim op te vatten: ook neefjes en nichtjes gelden als kinderen van de suikeroom die zich geschenken kan permitteren ( en onmogelijk kan weigeren). Een soort Sinterklaasfeest dus! Met als pikant detail dat veel deelnemers aan de feestelijke optocht hun gezichten krijtwit hadden gemaakt! Het is blijkbaar een wereldwijd fenomeen, om bij feesten en rituelen de schminkdoos tevoorschijn te halen of maskers op te zetten. Misschien nog een leuke nieuwe invalshoek voor de komende Zwarte Pietendiscussie?
