Ik zal vierdeklasser middelbare school geweest zijn. Jaar of zestien, zeventien. Elke dag fietste ik zo’n twintig kilometer, naar en van school. Dat viel me niet zwaar, - een enkele heel natte of heel koude dag uitgezonderd. Maar het kon anders en dat was nog mooier, maar voor mij niet weggelegd. Het waren de zoontjes van betere komaf, slimme, goed geklede, goed uitziende en goed gebekte gymnasium beta leerlingen met een bijna vanzelfsprekende toekomst als advocaat, chirurg of directeur. Zij kwamen doorgaans direct na hun zestiende verjaardag met veel lawaai het schoolplein op scheuren. Op zo’n glimmend blauwe Zündapp, of zo’n glanzende oranjerode Kreidler Florett. Was het een wonder dat de leukste meisjes om hen heen zwermden? Ik geef het grif toe: bij tijden was ik stik jaloers. Pas vele jaren later lukte het mij, een Puch aan te schaffen – die paste ook beter bij mijn zorgvuldig gekoesterde linkse imago - , maar de wens om ooit eens zo’n Kreidler te mogen bestijgen bleef decennia lang onvervuld. Maar dat gaat anders worden… Onlangs op bezoek bij een lang niet geziene sportkameraad troonde deze me enthousiast mee naar zijn schuur. En daar stonden ze, deze twee beauty’s! Binnenkort gaan we een ritje maken en kan een drijfnatte puberdroom alsnog realiteit worden!
Comments