Filosoof Victor Stenger schreef onlangs in Filosofie Magazine: ‘Er is geen enkel wetenschappelijk bewijs dat God bestaat. Laten we er dus maar van uitgaan dat Hij niet bestaat. We hebben ook geen bewijs voor het monster van Loch Ness gevonden, dus we hebben geen enkele reden om te geloven dat die bestaat.’
Uiteraard riep deze redenering en de aansluitende conclusie nogal wat reacties op. In diezelfde week werd ik, naar aanleiding van het Bijbelverhaal over de verschijning van de verrezen Christus aan de scepticus Thomas, bepaald bij het gedicht van Jan Willem Schulte Nordholt over deze apostel.
Als God bestond dan viel hij met ons samen hier op de aarde waar wij mensen zijn, was hij het brood van ons, was hij de wijn, was hij de stem waarvoor we ons zouden schamen.
Was hij de groene ziel bij ons van binnen, de vleugel die ons hart had aangeraakt, het licht waarin ons leven was ontwaakt, en onze pijn en wildernis van zinnen.
Hij is een glans die langs de sterren gaat, een adem in het ontoegankelijk licht. Hij is zo heilig dat hij niet bestaat
als ik hem niet aanraak met deze hand, hem kus met deze mond, met dit gezicht hem in mij opneem, en hij mij verbrandt.
Beter verwoord kan ik niet reageren op de pretentieuze conclusie van Stenger. Met andere woorden: hij heeft gelijk! God is zo heilig dat Hij niet bestaat! Maar dat is niet het einde, maar juist startpunt voor een fascinerende ontdekkingsreis. Zeker, er blijven talrijke onbeantwoorde vragen. Maar eenmaal aangeraakt, eenmaal ten dans genodigd en daaraan hoe schoorvoetend ook gehoor gevend, verliest mijn scepsis het telkens weer van de verwondering.
(Om na te lezen: Evangelie van Johannes, 20: 21-34)
