Het voetbalgebeuren volg ik op enige afstand. Ik heb de tijd niet om het allemaal te bekijken, en dat is wat mij betreft ook nog eens een kwestie van prioriteit. Niettemin, toen mijn dochter afgelopen week voorstelde om Nederland-Oostenrijk met z’n allen op een rijtje bij haar thuis op de bank te gaan bekijken, met de kleinkinderen in oranje/rood/wit/blauw verpakt en geschminkt, oranje ballonnen en pizza uit het vuistje, verheugde ik me daar ten zeerste op. En een mooi feestje was het, daar kon de uitslag niets aan afdoen. Heel boeiend na zo’n verloren wedstrijd van Oranje zijn de commentaren. Elke sportjournalist, al dan niet zelf ex-profspeler, analyseert er onbekommerd op los en weet aan het Nederlandse publiek haarfijn uit te leggen wat Koeman verkeerd ingeschat heeft, wat er in de basisopstelling al niet deugde en welke wissel waarom en wanneer waardeloos was, zelfs als die wissel Weghorst heet. Nergens wordt de meest voor de hand liggende conclusie getrokken, zijnde dat men in Oostenrijk niet alleen van wanten weet als het om skilessen, Mozart of Weense walsen gaat, maar dat die gemoedelijke bergbewoners intussen ook het voetbalspelletje aardig onder de knie hebben. Zodat je ook zou kunnen zeggen dat ze – in elk geval die afgelopen dinsdagavond – gewoon te sterk voor ons waren. Maar het kan allemaal nog goed komen dinsdag. Tenslotte heeft Mark Rutte ook Klaus Iohannis verslagen. En zo niet, wat dan nog? Doet het werkelijk ergens toe? Afgelopen vrijdag bezocht ik in het verzorgingshuis een oude kennis, die daar ligt te revalideren, of te sterven, dat moet de tijd nog uitwijzen. Toen ik binnenliep, was zijn jongste zoon, zelf vader van twee peuters, bezig om zijn vader op de ouderwetse wijze te scheren: met witkwast, schuim en scheermesje. Een intiem samenspel tussen vader en zoon, zo liefdevol en toegewijd, dat ik me teveel wist en na een snelle groet weer afdroop. Met een warm gevoel en de zekerheid, dat ik even had mogen raken aan wat er werkelijk toe doet in dit leven.
Comments