Poolse vlaggen in Lobith? - Overpeinzingen op het Pieterpad (8)

Mijn vaste wandelmaatje is toevallig ook al meer dan vijfenveertig jaar mijn echtgenote. Ons tempo verschilt nogal, maar met geven en nemen redden we het telkens weer om samen de finish te halen. Het samen wandelen is in feite een prachtige metafoor van ons huwelijksleven. Onderweg af en toe even bijtrekken of een tandje minder snel gaan, elkaar altijd in het zicht blijven houden en waar nodig een zetje, duwtje of steuntje geven, verbaal of fysiek. (Want lieve help, wat heeft ons vlakke Nederland een onverwacht groot aantal heuvels en hellingen, om van het vele vals plat nog maar te zwijgen). Mijn vrouw wandelt vaak met nog een onzichtbare, derde reisgenoot, te weten een luisterboek. En af en toe krijg ik all lopend de lessen uit het beluisterde boek gepresenteerd. Zo ben ik tussen Elten en Lobith bijgepraat over David Attenborough’s ‘A life on our planet’. Niet direct bemoedigende literatuur, maar de trajecten van het Pieterpad bieden dan tenminste nog een klein beetje hoopvol tegenwicht. Zelfs in ons kleine, dichtbevolkte landje is, zo blijkt op elk traject, nog altijd heel veel groene ruimte en je kunt alleen maar dankbaar constateren dat er in de afgelopen decennia her en der heel veel gedaan is om die te behouden of zelfs uit te breiden. Zo ook tussen Elten en Lobith.

Toen we Lobith genaderd waren, werden we verwelkomd door het geluid van trommelslagers. Eenmaal het plaatsje binnen gewandeld verbaasden we ons over het grote aantal Poolse vlaggen dat aan de gevels wapperde. Al snel stuitten we vervolgens op een optocht. Een enorme menigte mannen, allen gekleed in wit overhemd met rode bretels, begaf zich in een wat rommelige samenstelling en een opperbest humeur door de straten van het stadje. De ‘Poolse’ vlag bleek bij navraag die van de regionale Schuttersverenigingen te zijn. Voor we het wisten liepen we gezellig mee in de optocht en kregen we al lopend van een bezwete schutter tekst en uitleg over dit folkloristische gebruik. Zo gezellig was het, dat we ongemerkt al vijfhonderd meter van onze officiële route waren afgeweken voor een van ons opmerkte, dat we de rood-witte merktekentjes nergens meer zagen. En zo werd ook deze etappe weer langer dan in het boekje staat vermeld, maar hadden we er ook ditmaal geen meter van willen missen. Wordt vervolgd, zeker weten!