Een paar weken geleden werd in onze kerkgemeenschap een jubileum gevierd. De Cantorij van de Barbarakerk, ooit in het leven geroepen door de toenmalige cantor-organist Bert Lassing, bestond 50 jaar. Datzelfde gold trouwens eerder dit jaar voor de Zanggroep Tricht. In beide gevallen zijn er onder de actieve zangers en zangeressen nog heel wat mensen die ooit als prille volwassene zijn begonnen. Ik word daar even stil van. Vijftig jaar lang, van adolescent tot serieuze senior, elke week een avond repeteren. En paraat staan in tal van kerkdiensten en andere gelegenheden, bij rouw en trouw, cantates en concerten. Met in Culemborg als hoogtepunt de jaarlijkse uitvoering van de Johannes Passion op Palmzondag, en één keer – nu alweer een jaar of vijf geleden – zelfs ‘de Matteüs’. Het was de enige keer dat ik in mijn stad mensen in een lange rij voor de kerk buiten zag staan wachten, royaal voor aanvangstijd. Al die jaren hebben mensen, - mogelijk met iets meer dan gemiddelde muzikaliteit, maar toch voor alles ‘gewone mensen’ -, hun tijd en energie gestoken in het onder de knie krijgen van uiteenlopende soorten muziek. Natuurlijk allereerst omdat ze zelf van zingen houden, maar ook omdat ze weten dat zij met muziek en zang anderen in hart en ziel kunnen raken, troosten, ontroeren, verblijden. Want de taal van muziek is krachtig en kan tot ons spreken, ook waar gesproken woorden ontoereikend zijn of niet meer gevonden kunnen worden. De coronatijd is voor veel koren, fanfares en andere muziekgezelschappen moeilijk geweest. Maar ik constateer om me heen, dat er nog altijd op grote schaal gezamenlijk en in georganiseerd verband gezongen en gemusiceerd wordt. Wat fijn dat zoveel zangers, blazers, toetsenisten, strijkers en dirigenten zich niet tot zwijgen laten brengen. We hebben in onze dagen heel veel muziek nodig!
ความคิดเห็น