Ik kan er maar niet aan wennen, aan die volop draaiende supermarkten op zondag. Volle parkeerplaatsen, waar brave huisvaders achter hun gevulde winkelwagentjes, kratje pils onderop, naar de auto sjokken. Het is niet dat ik een lidmaatschap van de vereniging tot zondagsheiliging overweeg - jazeker, in ons land bestaat zo’n organisatie! -, maar toch denk ik, kijkend naar mijn winkelende stadgenoten: hadden ze dat nou echt niet gisteren kunnen doen? Wat was er zo belangrijk in de afgelopen week dat het boodschappen doen uitgerekend tot vandaag moest worden uitgesteld? Moeten we echt zo hard werken dat zondag de enige vrije ruimte is die nog overblijft voor klussen als auto wassen, strijken, stofzuigen en winkelen? Ik ben zo vrij daar niets van te geloven. En na ruim dertig jaar intensieve deelname aan het arbeidsproces meen ik enig recht van spreken te hebben. Los van het feit dat in ons land nog altijd een heleboel mensen zijn voor wie de zondag een ‘heilige dag’ is, waarop men zich om religieuze redenen pleegt te onthouden van de beslommeringen die bij de overige zes dagen van de week behoren. Maar ook wie daar geen boodschap aan heeft, zou eens kunnen nadenken over de wijsheid die besloten ligt in het ritme van ‘zes dagen ‘gewoon’ en ‘één dag anders’. Niemand is erop gebouwd, altijd maar door te gaan. Het leven wint aan waarde en betekenis wanneer we regelmatig de routine doorbreken. Zondag kan zo’n dag voor het gezin zijn! Of voor spirituele verdieping, voor ontspanning, voor het onderhouden van familie- en vriendschapsbanden. En het helpt wanneer we dat als samenleving met z’n allen op dezelfde dag per week doen, net als we voor nationale en religieuze feestdagen als Koningsdag, Sinterklaas en Kerst vaste data hebben afgesproken. Zo weten we allemaal waar we aan toe zijn. En dat we er aan toe zijn… wie twijfelt daar eigenlijk aan?
