Nog maar een maandje geleden dat ik de bloesemtocht liep. Langs de Linge. Over de Appeldijk en langs Betuwse boomgaarden. Heel veel bloesem was er nog niet, maar aan het weinige dat zich liet zien, viel al veel te bewonderen.
Intussen een maand verder is alle bloesempracht alweer verleden tijd. Op het asfalt liggen talloze witte blaadjes verwaaid en verregend weg te teren. Hun finest hour is alweer voorbij.
Tsja, zo gaat het met roem en eer en schoonheid: het is maar zeer betrekkelijk. Ook al doe je nog zo slow down, je kunt de tijd niet stilzetten.
Max Verstappen moet maar vooral zo nuchter blijven als hij tot nog toe is. En beseffen dat roem uitermate relatief is. Er komt een generatie die niet van Johan Cruyff gehoord heeft en aan wie je moet uitleggen wie John Lennon en Jimi Hendrix waren.
Intussen is altijd het de kunst om bewust en met volle teugen te genieten van het mooie en goede hier en nu. Dat is voor ons, druk bezette mensen, vaak lastiger dan we zouden willen. Ons druk bezet zijn neigt soms naar bezetenheid, alsof we geleefd worden.
Mij helpt een eeuwenoude goede raad, ooit verstrekt door een Joodse leermeester uit Nazareth: kijk eens wat meer naar de vogels in de lucht en naar de bloemen op het veld! Het relativeert mijn drukke geregel en het voorkomt dat ik me zonder enige reserve rot ren in de ratrace.
Het leven, ook als niet-beroemdheid, gaat toch al zo snel voorbij. Ik probeer mezelf dagelijks voor te houden: leef bewust, leef nu, leef aandachtig. Soms helpt het…