Vorige week een dagje dierentuin gedaan. In Rotterdam Blijdorp. Leuke kortingsactie van een van de energie-giganten. Het toeval wil dat we de maand daarvoor iets dergelijks hadden gedaan met de hele familie. Mijn familie… en de complete IKEA familie die korting kreeg. Dat was achteraf toch niet zo’n heel goed idee, want de IKEA familie bestond op die dag uit pakweg 300.000 gezinnen, zodat ik mijn eigen familieleden al snel uit het oog verloren had terwijl we in colonne door het Oceanium trokken. Maar dit keer troffen we het beter. Het was immers al zomervakantie. Bovendien begonnen we pas laat in de namiddag, met het vooruitzicht dat we tot 22.00 mochten blijven. Evengoed troffen we aanvankelijk nog een goedgevulde Zoo, maar we hadden in elk geval zicht op wat dieren, en daar kwamen we toch voor.
Het blijft natuurlijk een wonderlijk fenomeen, zo’n dierentuin. Tientallen mensen die zich verdringen achter een glazen wand of voor dikke tralies, in de hoop dat die krokodil zijn bek eens opendoet, of in elk geval laat zien dat’ ie nog leeft. Stiekem hopen dat die grote leeuw een keer woedend brullend uitvalt naar dat irritante mannetje dat hem staat uit te dagen. En heimelijk de wens koesterend dat Bokito nog eens een spectaculaire uitbraakpoging doet. Die is overigens wel wijzer en zit demonstratief met zijn enorme zilvergrijze rug naar het publiek.
Echt bizar vond ik de vele wandelaars in het dierenpark die de levende dieren amper een blik gunnen en gespannen op hun beeldschermpje turend op jacht zijn naar virtuele diertjes, waarvan er ook in Blijdorp Zoo meerdere schijnen te zijn.
En gaandeweg valt de avond. De gezinnen met kleine kinderen houden het voor gezien, het wordt stiller op de wandelpaden van ‘Azië’ en ‘Zuid-Amerika’. Steeds minder mensenstemmen hoor ik, dierengeluiden daarentegen klinken er meer en meer. En opvallend veel van de dieren die je overdag nauwelijks enige activiteit ziet ontplooien, in weerwil van alle smeekbeden van het publiek, bewegen zich nu in hun verblijven alsof er geen sprake van menselijke toeschouwers is. Nu pas wordt het allemaal een beetje ‘natuurlijk’. En daar heb je nou de paradox: dierentuinen brengen ons in contact met dieren die we anders alleen op TV zien, of – als we een hele dikke portemonnee hebben- misschien ooit tijdens die safarireis door Botswana. Geweldig dat we als leden van de IKEA en ENECO familie de kans krijgen om al die prachtige schepselen van dichtbij te bekijken. Maar tegelijkertijd is de setting onvermijdelijk die van hokken en hekken, gewapend glas en schrikdraad. Ondanks alle pogingen om de dierenverblijven er zo natuurlijk mogelijk uit te laten zien… het blijft ‘aapjes kijken’.
