Mijn Hollandse buurman hier in Rojales is een fanatiek sporter. Tweemaal heeft hij me al weten te verleiden tot een stevig rondje mountainbiken. En ja, dat woord moet je hier dus echt letterlijk nemen. Na zo’n toer is dat zwembadje in de voortuin wel heel fijn, want ik voel elke meter omhoog in mijn kuiten! Intussen leer ik, al fietsend en hardlopend, de directe omgeving steeds beter kennen. De urbanizaciones, de woonwijkjes voor pensionado’s en toeristen, met hun strakke, rechtlijnige stratenplan, de woestijnachtige buitengebieden, de sinaasappelboomgaarden, de oevers van de Segura, een riviertje dat na drie droge jaren nauwelijks nog een slootje is.
Aan het strand valt op dat de Spanjaarden familiemensen zijn. Vaak drie generaties bijeen, in goede harmonie. Hier heerst zichtbaar een wij-cultuur, meer dan in Holland. Zaterdagavond waren we te gast in een naburig dorpje waar een live-muzikant populaire dansmuziek ten gehore bracht. Van puber tot hoogbejaard feestte mee en de dorpelingen gingen eendrachtig de dansvloer op.
Die ’wij-cultuur komt ook tot uiting in een bloeiend verenigingsleven. In de afgelopen week bleek dat bij de talrijke vieringen van Maria Assumption, de ten hemel opneming van Maria, dat hier in het katholieke zuiden groots gevierd wordt. Met gekostumeerde optochten, blazers en trommelaars, vuurwerk, en natuurlijk kerkdiensten met in folkloristische kleding gestoken kerkgangers. Iedereen doet mee, alle leeftijden zijn vertegenwoordigd. Er heerst een tastbaar wij-gevoel dat warm en saamhorig aandoet.
Toch zijn er onvermoede donkere plekken in dit zonovergoten bestaan. Zo zien we opmerkelijk veel prostituees die zich langs de provinciale wegen aanbieden. Bij supermarkten of zittend op een terrasje krijg je onvermijdelijk met bedelaars te maken. Wee hen die in dit land geen familie hebben om op terug te vallen als je sociaal in de problemen raakt. Als je op jezelf wordt teruggeworpen, en er van de overheid weinig sociale steun te verwachten valt. Dan kan het bestaan hier, zo stel ik me voor, harde en scherpe kanten krijgen. En denk ik dat het gevoel van misère, eenzaamheid en mislukking, juist te midden van al die mensen hier die hun schaapjes zo veilig op het droge lijken te hebben, wel eens des te schrijnender kan zijn. Het helpt vast als je daarbij kunt geloven dat de Madre de Dios ook jouw moeder is, en vanuit de hemel een zorgzaam oogje op je houdt.