Drie maanden ergens anders wonen is niet hetzelfde als er een vakantie doorbrengen. Ik ben hier nu zes weken, en het voor mij aanvankelijk ongewone, het “abnormale”, wordt gaandeweg gewoon. Ik kijk niet meer op van mijn e-reader als er ’s avonds onder luid geknal ergens in de verte vuurwerk uiteenspat in kleurige sterrenregens. Spanjaarden zijn, zo heb ik geconstateerd, gek op vuurwerk en er is altijd wel een aanleiding om weer wat te laten ontploffen. Dat er een zwembad in mijn voortuin is aangelegd, en dat hier bijna iedereen een zwembad heeft, wordt gaandeweg ook gewoon. En parallel daaraan heb ik de gewoonte ontwikkeld, dagelijks een kwartiertje baantjes te trekken. De aanblik van prostituees die langs de provinciale weg onder een parasolletje wachten tot ze door een cliënt worden meegenomen… je went eraan. Je went aan warm eten rond het middaguur, aan langzamer bewegen vanwege de hitte, het wordt gewoon om ‘hola’ in plaats van ‘hallo’ te zeggen en mijn mond valt niet meer open van de grote hoeveelheden zwerfvuil die men hier onbekommerd uit het autoraampje naar buiten smijt. Ik wil maar zeggen: het menselijk aanpassingsvermogen is verbluffend.
Volgende week mag ik hier ik een lezing houden over mijn ervaringen als geestelijk verzorger onder militairen tijdens ernstmissies in Afghanistan. Ik herinner me hoe “gemakkelijk” de meesten van ons, mezelf niet uitgezonderd, gewoon raakten aan de vele militaire uitvaartceremonies op KAF, Kandahar Airfield. Niet dat het mij niets deed, integendeel, het is een van de ervaringen die nog wel eens in mijn droom terug plegen te komen. Maar je wende aan het feit dat we zo’n drie keer per week op allerlei momenten van dag en nacht opgesteld stonden om het ‘’final salute” te brengen aan gesneuvelde kameraden van - in de meeste gevallen - de Canadese, Engelse of Amerikaanse coalitiepartners
. Daarna ging je door met waar je mee bezig was: lezen, sporten, eten, kletsen, roken, gamen. Ik kon me het verdriet van collega’s en nabestaanden heus levendig voorstellen, ik kon inwendig woest worden om de absurditeit van het geweld, maar toch … Het leven ging door, je paste de ‘ramp-ceremonies’ in je dagelijkse ritme in, net als de sirene die ons regelmatig naar de bunkers riep als er vanuit de bergen weer een projectiel was ingeslagen en een tweede of derde te verwachten viel. Na het sein “alles veilig” ging je door met waar je mee bezig was. Het klinkt absurd. Maar alleen als je het abnormale in zekere zin kon integreren in je leven daar, als je het als het ware kon interpreteren als “normaal”, als behorend tot het “gewone” leven als militair in het uitzendgebied, kon je het volhouden.