Heel spijtig, dat in Colombia een kleine meerderheid nee zegt tegen de vredesovereenkomst met FARC. Hopelijk is het laatste woord hierover nog niet gesproken en slaagt men uiteindelijk toch om het best haalbare te realiseren. Intussen maakt dit nee wel duidelijk, hoe moeilijk het is om het boek van het verleden te sluiten. De dingen die gebeurd zijn, de daden die gepleegd zijn, het is als zaad dat in de bodem verdwijnt en in het verborgene groeit, tot het op zekere dag weer opkomt en dan veelvoudig vrucht oplevert. Zoete of bittere vrucht, dat hangt af van wat gezaaid is. Vaak overleeft het zaad de zaaier en werken dingen door tot in het derde of vierde geslacht. Voorbeeld? De georganiseerde massamoord op zes miljoen Joden in Europa bepaalt nog altijd in belangrijke mate de identiteit en mentaliteit van de hedendaagse Israëliër. Deze zal – begrijpelijk – dan ook niet snel bereid zijn, zich in enig opzicht kwetsbaar en afhankelijk van de goedheid en welwillendheid van wie dan ook in de wereld op te stellen.
En in ons eigen leven van huis, tuin en keuken, familie en gezin, is het niet anders. Gelukkig ook als het om goede en mooie gebeurtenissen en ervaringen gaat. Tot mijn verrassing blijken mijn kinderen soms jeugdherinneringen te koesteren die ik zelf niet zelden al vergeten was. Dingen waar ze met dankbaarheid op terugkijken. Of ze verwijzen naar een ‘waarde’ die we als ouders eigenlijk vanzelfsprekend huldigden, en vertellen hoe blij ze zijn dat ze die hebben meegekregen. Elke ouder zal zulke vrucht met innige dankbaarheid oogsten.
De bijbelse metafoor van de boer die het zaad op de akker strooit, is nog altijd een van de sterkste die ik ken om ons leven en samenleven te typeren. Alles wat we doen en nalaten, het staat niet op zichzelf, het staat in een geschiedenis en het kleurt de toekomst. Het is daarom nooit zinloos om goed te doen!
