Demis Roussos is dood. In feite al twee jaar, maar het bericht was me ontgaan, of ik ben het vergeten. Doet er verder niet toe. En hoe ik daar nou zo op kom? Welnu, als onbestorven weduwnaar hier vijf hoog op mijn flatje heb ik alle tijd om naar muziek te luisteren. Ik maak daarvoor gebruik van Spotify en YouTube. YouTube is fantastisch als ik niet alleen wil luisteren, maar ook wil kijken naar live concerten van mijn favoriete musici. Zo heb ik al menige mooie avond doorgebracht met Paul McCartney, Queen, Ian Anderson met Jethro Tull, Elton John, Procul Harum en vele, vele anderen. Afgelopen week dacht ik ineens: Aphrodite’s Child! Met die hoge, ongepolijste stem van Demis Roussos. Ik begon met beverige zwartwit filmpjes uit een ver verleden: Rain and tears, End of the world, I want to live en zo. En gaandeweg nam YouTube me mee naar de periode dat Roussos een solocarrière had, waarbij hij overigens voor het dankbare publiek nog altijd Mari Joli en Spring, summer, winter and fall bleef zingen, want niets gaat er zo goed in als die ouwe krakers. Al kijkend en luisterend zag ik Roussos niet alleen dikker, maar ook kaler, grijzer en ouder worden. En uiteindelijk stuitte ik dus op een Demis Roussos Medley In Memoriam, met een foto van een zichtbaar zieke, vermoeide oude man. Ik werd er een beetje treurig van. Tegelijkertijd bedacht ik in wat voor bijzondere tijd we leven. Ik kan blijven genieten van iemands muzikale levensloop. Ik kan hem of haar zien en horen schitteren in de beste jaren. En al kijkend en luisterend reis ik automatisch terug op het spoor dat me ook naar mijn eigen jeugdjaren voert. Ja, weemoedig maakt het wel, maar het is ook weergaloos mooi, dat we een soort tijdmachine op de keukentafel hebben staan en zomaar met Country Joe op het podium van Woodstock staan, of met Eric Clapton en Ravi Skankar George Harrisson muzikaal kunnen gedenken. Ik heb er een beetje weemoed voor over!
