Zou het al in het Spoorwegmuseum liggen? Een opmerkelijke bezienswaardigheid uit het pre-digitale tijdperk: het gele spoorboekje. Honderden pagina’s treintijden. Elk jaar door ijverige NS-medewerkers met grote zorg en nauwgezetheid geproduceerd. Ik heb het niet meer.
En ook geen vuistdik telefoonboek. Of een la vol bankafschriften en blauwe giro-enveloppen. Onlangs heb ik zo’n handig metalen frame opgeruimd, waarin je 20 hangmappen kon ophangen. Met van die hardplastic ruitertjes bovenop, waarin je een wit kartonnen strookje kon schuiven waarop met blokletters stond geschreven wat er in de desbetreffende map te vinden was: belastingdienst, hypotheek, ziekteverzekering, diploma’s. Enzovoorts. Allemaal overbodig geworden. Evenals vier meter ceedees en drie boekenplanken vol deeveedees. Niemand wil ze hebben, dus ik laat ze maar staan. Maar ze voelen, dat ze eigenlijk te veel zijn. Evenals de stereo-installatie met twee enorme boxen. Ook de kringloop zit er niet meer op te wachten. En zo eindigt wat eens een de grote trots was, een heuse stereotoren, straks in de kraak. Binnenkort zijn de kunstboeken aan de beurt. Al die prachtige foto’s zijn immers op het beeldscherm nog veel sprekender. En de rest van mijn boekenvoorraad zal volgen, zo gauw ik alle titels op mijn e-reader heb weten te verzamelen. Daarna kunnen de boekenkasten in de vuurkorf. Het wordt leeg in huis. Het wordt te groot, ik pas er niet meer in. En zo groei ik in hoog tempo naar die boeiende nieuwe woonvorm toe: een tiny house! Met een bed, een kledingkastje, een toilet, een tafel en een stoel, een kookplaatje en een koelkastje. En WIFI natuurlijk!
