Sinds dinsdag j.l. zijn wij - voor het eerst - opa en oma! Ja, dank u wel, ik ben er nog steeds confuus van. Het moet allemaal nog een beetje landen. Dat heeft ook te maken met het feit dat onze kleindochter hier 900 kilometer vandaan ter wereld is gekomen en wij pas morgen die kant op kunnen. Maar de foto’s en filmpjes zijn uiteraard al binnen. Via whatsapp werden we ongeveer vanaf de eerste wee up to date gehouden van het verloop van de bevalling. Mij hoort u niet nostalgisch doen over de goede ouwe tijd. Wat een geweldige communicatiemogelijkheden zijn er heden ten dage!
In dezelfde week dat ons kleindochtertje geboren werd, overleed het kleindochtertje van goede vrienden, drie weken na de geboorte, heel plotseling. Hartgrondige vreugde sloeg daar in een oogwenk om in hartverscheurend verdriet. Dat tempert de uitbundigheid van mijn vreugde wel. Ik ben intens blij en dankbaar, maar besef ook de toegenomen kwetsbaarheid, van de jonge ouders, van ons als grootouders, van allen die nu opgetogen en blij dit jonge, nieuwe leven begroeten. Leven, het blijft een bitterzoet geheim, en maakbaar wordt het nooit…
Beeld: Lullaby, Kimmi Skota, door Mirjam Fonteyn