Onze kleindochter, geboren in augustus, kijkt intussen al met een welhaast “wetende” blik de wereld in. Zelf vierden we onlangs ons 40-jarig huwelijk. Inderdaad, hoe is het mogelijk… We bekeken bij die gelegenheid de trouwfoto’s, waarop we als beginnende twintigers dit avontuur aangingen, zeg maar in een combinatie van overmoed en angst, maar ook gedragen door geloof, hoop en liefde. Ik vind het altijd enigszins onthutsend om mijn huidige kop naast die oude foto’s te leggen en te zien hoe de tijd de haren van m’n kop geroofd en de voren en rimpels in mijn huid gebeiteld heeft. Maar niet getreurd of gezeurd: elke dag is er één en ik ontdekte het lang voordat ik ooit van mindfulness gehoord had: levenskunst is leven in het hier en nu. Je niet laten gijzelen door wat voorbij is en geen angstige bezorgdheid over de per definitie onbekende toekomst koesteren. Misschien is een van de vruchten van de herfst, immers oogsttijd, in een mensenleven, dat je je donders goed begint te realiseren hoe kostbaar en waardevol de tijd is. Te kostbaar om niet elke seconde ervan zo bewust mogelijk te beleven met elkaar. Ik doe m’n best.