Zondag 15 oktober j.l. heb ik in mijn herinnering opgeslagen als een dag met een dikke gouden rand. Mijn oudste dochter deed me een royaal avondje uit cadeau: naar The Rolling Stones, live in het Gelredome!
En zo stonden we zondagavond tussen een dikke twintigduizend anderen op het beton, waarop normaliter het kunstgras van Vitesse ligt. Met op de tribunes nog eens veertigduizend liefhebbers. En hoewel ik veel jongeren zag, vermoed ik dat de gemiddelde leeftijd toch wel royaal 40 plus was. Met de nodige uitschieters naar boven.
Maar wat wil je, Jagger, Richard, Wood (na Jones) en Watts, en indertijd ook nog Wyman, speelden al de sterren van de hemel toen ik nog een puber was. Al die ijzersterke rocknummers van toen kwamen zondagavond langs en ik heb twee-en-half uur onvermoeibaar staan springen en zingen op al die vertrouwde, rauwe klanken. Mijn stappenteller vertelde me dat ik op die vierkante meter tijdens het concert 6 kilometer heb afgelegd. Het zegt iets over het enthousiasme en de passie waarmee deze ouwe rockers speelden en dat zich moeiteloos meedeelde aan het publiek. Voor het geld hoeven ze het niet meer te doen, denk ik (hoewel Jagger, met zoveel nakomelingen… ). De aardigheid zit ‘m volledig in de lol die de muzikanten zichtbaar zelf beleven aan het spelen en de interactie met het publiek. Een zeer divers publiek qua leeftijd en maatschappelijke status. Mooi dat muziek zo kan verbinden. Ik genoot. Samen met mijn oudste dochter. Niks generatiekloof als het om de Stones gaat. Het was een en al satisfaction! Met dank aan Mick c.s.
