“Tiel, Passewaaij,
het volgende station,”
aldus de ingeblikte vrouwenstem
die ons vertelt waar we gebleven zijn.
Ik had gehoopt in Houten uit te komen,
maar stem en beeldscherm zeggen mij
dat iemand -misschien ben
ik het wel -
het spoor gans bijster is geraakt.
Tot ik mijn blik naar buiten richt
en aanzie wat voor ogen is.
Houten Castellum, bloedeloos en guur,
maar onmiskenbaar teken
dat ik op de goede weg ben.
(In de sprinter, 14 oktober 2017)