Pats! Ineens valt het licht uit. Het scherm van mijn laptop wordt zwart. Een eerste impuls om naar de meterkast te rennen wordt direct achterhaald door de constatering dat ook overal om ons heen de ramen zwart geworden zijn. Stroomuitval, in de hele straat. Nee, sterker nog, in de hele stad! Ineens ontdekken we, dat er boven Culemborg een heldere sterrenhemel staat te schitteren. Buurtgenoten komen hun deur uit. We informeren bij elkaar of iedereen voldoende van kaarsen en waxinelichtjes voorzien is. Dan een wandelingetje door een donkere stad. Geen lichte etalages, geen straatlantaarns, elk op -en afstapje, elke kuil of hoge stoep is een nieuwe kans op een verzwikte enkel. We zien weinig en zijn zelf uitsluitend zichtbaar dankzij de smartphone. Tot de batterij het begeeft natuurlijk. En opladen is er niet bij. Griezelig, zo afhankelijk als we zijn van (elektro)techniek!
Later op de avond wijst onze jongste zoon ons op een noodpakketje in de meterkast. Allang vergeten! Een zaklamp, batterijen, langbrandende kaarsen, vochtbestendige lucifers, een verbandtrommeltje en… een transistorradiootje dat op batterijen werkt. Wij zijn toegerust voor de volgende Apache-oefening! Bij de Koninklijke Luchtmacht krijgen alle vliegers vroeg of laat een passende bijnaam. Ik ben buitengewoon benieuwd hoe die van de onfortuinlijke brokkenpiloot gaat luiden. Iemand suggereerde vandaag: Wireless!
Maar intussen heeft hij wel vele Rivierenlanders een blessing in disguise bezorgd! Buren, partners en gezinsleden die elkaar lang niet gesproken hadden, keken elkaar bij kaarslicht weer eens in de ogen. En wat hadden we ineens veel gespreksstof! Kortom, als vredesmissie krijgt deze operatie van mij de beoordeling: zeer geslaagd!
