Zomaar een gesprekje, in een buurthuis/kringloopcentrum/open atelier, ergens in het midden van het land. Over de wijze waarop wij elkaar begroeten. Het schudden van handen, het een, twee of drie keer kussen (of in elk geval doen alsof), het als beren elkaar omarmen (meest mannen onder elkaar), of rituelen zoals je ze onder jongeren ziet, waarbij vuisten of open handpalmen tegen elkaar gedrukt worden. Degene die het onderwerp aansneed, was geconfronteerd met een allochtone stagiaire die, verwijzend naar haar religieuze opvattingen, besloten had om mannen geen handen te schudden. In plaats van - zoals ooit minister Rita Verdonck - daar een heel principiële kwestie van te maken, had hij het meisje gevraagd of ze hem iets meer over haar geloof wilde vertellen. Dat had tot een verrassend mooi en open gesprek geleid. Waarbij uiteindelijk ook het groeten en begroeten nog even ter sprake kwam. Met als belangrijkste conclusie dat het misschien een goed idee is, wanneer we in onze multiculturele samenleving iets meer variatie ontwikkelen in de vormen waarmee we elkaar begroeten. Zeker wanneer je op je klompen kunt aanvoelen, dat de gangbare Hollandse etiquette in het concrete geval niet van toepassing is. Wat ook Rita Verdonck destijds natuurlijk donders goed wist of in elk geval had moeten weten.
