Dimitri, Straatnieuws-verkoper voor de ingang van de COOP, is een vertrouwenwekkende figuur. Zijn Nederlands is marginaal, maar hij kent de standaardgroeten en wensen (prettige kerstdagen, gelukkig nieuwjaar et cetera) en spreekt ze ons, vergezeld van galante lichaamstaal, vriendelijk toe. Soms kijk ik van een afstand een poosje naar zijn reilen en zeilen. Zijn uitstraling dwingt respect af. Ik constateer dat weinig mensen hem voorbijlopen alsof hij lucht is, ook al koopt niet iedereen een krantje. Ik doe dat wel, maar omdat elke maand minstens vier zaterdagen heeft, moet ik hem ook een keer of drie teleurstellen. En ik merk dat ik dat lastig vind. Ik heb bewondering voor zijn doorzettingsvermogen, zijn beleefdheid, zijn onverstoorbaar goed humeur. Juist omdat hij niets onderdanigs heeft, maar zelfbewust met een leuk product staat, (de pagina Klinkers, met gedichten van daklozen, is een juweeltje!), gun ik hem graag iets, ook als er geen transactie plaatsheeft. Maar getuigt het eigenlijk wel van respect wanneer ik hem in het voorbijgaan zomaar een paar munten in de hand stop? Toch doe ik dat soms, en ik heb er voor mijn eigen gemoedsrust begeleidende tekst bij:"Haal straks een warm saucijzenbroodje, of een lekkere bak koffie!" Die tekst is eigenlijk natuurlijk niet voor Dimitri, maar voor mijzelf. Om niet al te neerbuigend te lijken, al klinkt het me toch nog behoorlijk bevoogdend in de oren. Er moet een dag komen, waarop Dimitri en ik die bak koffie samen gaan drinken, met een saucijzenbroodje erbij! En wie betaalt, dat zien we dan wel.
