Hier in Spanje werkend onder overwegend senioren, komen in gesprekken die ik voer, onderwerpen als gezin (kinderen, kleinkinderen en al hun wel en wee), gezondheid en ‘tijdsbesteding’ relatief vaak ter sprake. Werk is voor verreweg de meesten hier een gepasseerd station, waar met meer of minder voldoening op teruggeblikt wordt, maar dat nu geen rol meer speelt. Wat niet wil zeggen dat men hier niets doet, want “zalig niets doen” is maar een handbreedte verwijderd van verveling en vervlakking. “Pensionado” aan de Spaanse Costa kan een heel benijdenswaardig bestaan zijn – zeer aantrekkelijk klimaat, lage woonlasten, zwembaden alom, zee en strand om de hoek, goed eten, en nog veel meer - , maar wie hier permanent of voor langere perioden verblijft, zoekt al snel naar zinvolle bezigheid; zwoegen en zweten voor het dagelijks brood hoeft niet (meer), maar volstrekt niets doen is niet het paradijs!
