Ze zal wel niet meer leven, mijn lerares Latijn op de middelbare school. Mevrouw Seelt, een lieve maar ook strenge docente. Iemand die van kinderen en van haar vak hield en daarom zowel ons als zichzelf zeer serieus nam. Als leerling voel je dat aan, en niemand in de klas probeerde dan ook ooit haar lessen te verzieken, iets waar we bij sommige andere docenten zeker niet te beroerd voor waren. Mevrouw Seelt bracht ons niet alleen grammatica bij, maar ook allerlei Latijnse spreekwoorden en gezegden. “Quod licet Iovi, non licet bovi”, “Sunt pueri pueri pueri puerilia tractant”, “Non scholae, sed vitae discimus”. En: “ubi bene, ibi patria”. Dat laatste is een beetje mijn lijfspreuk geworden. Overal waar ik me zinvol aanwezig en geaccepteerd weet, kan ik het goed uithouden. Taal -en cultuurverschillen, andere religie, ander voedsel, ander klimaat, dat zit me allemaal niet in de weg. Geef me een slaapplek, een hap eten, de kans om af en toe een beetje te rennen, zinvolle bezigheid ( en WIFI natuurlijk!), en ik ben vaak binnen de kortste keren gesetteld, waar het ook is. Maar ik weet ook dat de belangrijkste verklaring daarvoor ligt in de wetenschap dat er altijd een lief en warm thuisfront op me wacht. En al kan ik veel plekken op de wereld bedenken waar ik om redenen van sfeer, klimaat, kosten, levenstempo, gezondheid e.a. heel wel zou kunnen gedijen, uiteindelijk geldt: in Holland staat mijn huis en in Holland kom ik thuis.
