Een paar dagen in de Franse Alpen. Met dat handige, lichtgewicht tentje van De Waard, een Strandlopertje, dat misschien aan z’n laatste seizoen bezig is, - de gaten beginnen er nu toch wel in te vallen – maar dat dan wel bijna een half mensenleven dienst gedaan heeft. En met mijn oude racefiets, een Koga Myata uit de oertijd. Vergeleken met die van mijn buurman op de camping - zelfde merk - is de mijne qua gewicht een rinoceros, de zijne een gazelle. Niettemin, gisteren heb ik me aan een klim van 850 meter gewaagd. Het duurde even voor ik boven was, dat durf ik wel toe te geven. En ik beken ook dat ik niet alle 850 meters fietsend heb weten te overbruggen. Met het zout in mijn ogen, het schuim op de lippen en het snot in mijn neus heb ik uiteindelijk de top gehaald, vervuld van een diep respect voor al die klimmers die we in grote wielerkoersen ogenschijnlijk zonder overmatige inspanning het ene colletje na het andere zien nemen. Ik had halverwege heel veel behoefte aan doping, zal ik maar zeggen… De beloning aan het einde compenseert echter veel: eerst genieten van het uitzicht, en van het feit dat je dat enorme hoogteverschil hebt weten te overbruggen. En daarna met een bloedgang de berg af, met de wind in je gezicht. Ja, de fiets is een van ‘s mensen mooiste uitvindingen!
