Het was een bijzondere week! Ik heb helemaal alleen op mijn eenjarige kleindochter Norah mogen passen. Dat was een reis terug in de tijd. Negentien jaar terug om precies te zijn. Hoe doe je ook alweer zo’n luier om? En wat moet je allemaal meesjouwen als je besluit om met zo’n kleine een wandeling te gaan maken? Omdat Norah tweetalig wordt opgevoed kan ik mooi mijn schoolfrans op haar uitproberen en ik heb geconstateerd dat we ons wat dat betreft ongeveer op hetzelfde niveau bevinden. Het is verbluffend wat een talloze vormen van verbale en non-verbale communicatie er bestaan tussen zo'n piepkleine dreumes, volop in touw om de wereld te verkennen en haar plek daarin te ontdekken, en deze zestig plusser. Woorden als ‘nee’, ‘bah!’ en ‘mag niet!’ herkent ze feilloos. Maar ook op ‘kom je?’, ‘gaan we eten?’, ‘lekker slapen?’ wordt feilloos gereageerd. Twee uitgespreide armen zijn een uitnodiging om op schoot te kruipen, of te proberen aan opa’s handen een paar stapjes op twee beentjes te zetten. Kortom, het is vreugdevol dagwerk en s’avonds ploffen kleindochter en grootvader beiden (zij het met enig tijdsverschil) moe maar voldaan in bed!
