Ik kom met enige regelmaat in het westelijk deel van Oekraïne en in de hoofdstad Kiev. Als buitenstaander krijg ik een positieve indruk van een land en volk dat graag vooruit wil. Maar hoewel de camera’s er allang niet meer op gericht staan, weten we allemaal dat er in het oosten van dit land regelmatig hevig gevochten wordt tussen Russische separatisten en het Oekraïense leger. Aan dit oostfront hebben intussen talrijke mensen het leven verloren. De ouders van Maksim, Denis en Arina, 14, 10 en 5 jaar oud, zijn zeventien jaar geleden uit Oekraïne naar Nederland gekomen. Zij zijn Russische Oekraïners (of Oekraïense Russen?), en zagen in dat gegeven kennelijk aanleiding om hun land te ontvluchten. Ze vestigden zich in Culemborg en bouwden een geregeld bestaan op. Hun kinderen zijn hier geboren en getogen. Na zeventien jaar zijn deze mensen, ondanks massale protesten vanuit de Culemborgse samenleving, inclusief de burgemeester en – bijna – alle politieke partijen, op een warme zomermorgen in juli voor dag en dauw van hun bed gelicht en op het vliegtuig naar Kiev gezet. Vanuit Culemborg wordt nog altijd contact met het gezin onderhouden. De oudste twee kinderen zijn nu tijdelijk terug in Nederland en zullen opnieuw gehoord worden door de immigratiedienst, omdat er aanwijzingen zijn dat ze door alle recente ervaringen getraumatiseerd zijn. Ik moest aan dit gezin denken na de onverwacht goede afloop rond de zaak van Lili en Howick. En ik vroeg me af wat nu maakt dat in het ene geval een staatssecretaris te elfder ure wel gebruik maakt van zijn discretionaire bevoegdheid en in het andere geval niet. Maar hoe dan ook, het zou onbestaanbaar moeten zijn dat een besluit tot uitwijzing na pas zeventien jaar tot stand komt. Laat het zo zijn dat de ouders destijds hun kansen hebben gegrepen en daarvoor de ernst van hun situatie overdreven hebben. De kinderen waren toen nog niet geboren en hebben daar dus part noch deel aan. Het lijkt me een zaak van gerechtigheid als ook dit gezin alsnog de kans krijgt om hier in Nederland hun leven weer voort te zetten. Overigens ben ik van mening dat de Christen-Unie het kinderpardon opnieuw op de agenda van de coalitie moet zetten.
