Het was niet voor het eerst, en het zal helaas niet voor het laatst zijn, dat mensen, jong en oud, in het verkeer om het leven komen. Maar het ongeluk in Oss vorige week donderdag heeft meer mensen geraakt dan de vele andere vreselijke gebeurtenissen die zich in diezelfde week hebben voorgedaan. Ik verwijs slechts naar de gekapseisde veerboot op het Victoriameer, waar een nog onbekend aantal mensen, in elk geval vele tientallen, van alle leeftijden, het leven lieten. Maar Oss is dichterbij dan Tanzania, Gaza of Oekraïne-Oost. De kinderen hadden de onze kunnen zijn, of onze kleinkinderen; de bestuurder van de bakfiets onze dochter, onze levenspartner; de machinist van de trein onze buurman, onze schoonzoon; de hulpverleners onze sportkameraden, parochiegenoten, collega's. En wat ons vaak minder goed lukt bij het lijden en lot van mensen ver weg, namelijk empathie opbrengen, blijkt spontaan en massaal aanwezig als zoiets vreselijks zich bij wijze van spreken om de hoek voordoet. Ik hoop en geloof dat dit allen die getroffen zijn, zal goeddoen. Zelfs al weten we dat deze golf van meeleven straks weer wegebt. De bloemen zullen verpieteren, de knuffels worden opgeruimd, de treinen denderen weer langs, en peuterleidsters zullen met – nog eens extra zorgvuldig gecontroleerde – bakfietsen opnieuw onze kinderen en kleinkinderen van A naar B verplaatsen. Het leven zelf dendert voort. En in die trein zitten wij allen. Maar voor sommigen zal het vervolg van de reis immens zwaar zijn.

Donderdagmorgen
doen jullie maar een jasje aan
het kan al fris zijn ’s morgens
dag lieverds, veel plezier vandaag
krijgt mamma nog een kusje? vlug
hier zijn jullie boterhammen
Ik heb wat mandarijntjes ingepakt
let je een beetje op je zusje?
pappa brengt jullie naar de juf
nou, veel plezier en tot vanavond,
dan gaan we lekker pizza eten
wacht, doe je strik nog even goed,
gevaarlijk hoor, zo’n losse veter!
Een bakfiets en een spoorbaan
verbijsterd weten in een flits:
voortrazend staal kan niet meer stilstaan
nooit meer een weg terug.
Bomen geveld en wissels om, voorgoed
en ik, ik weet niet wat ik zeggen moet.