Ik weet wel: Brexit, gele hesjes, Straatsburg... er gebeurt van alles rondom me. Maar vandaag houd ik het even dichtbij huis. Vier jaar geleden is het alweer dat ik tegen mijn zin, wegens het bereiken van de daarvoor geldende leeftijd, afscheid nam van mijn werk als geestelijk verzorger bij Defensie. De laatste twee jaar was mijn plaatsing op het vormingscentrum van de geestelijke verzorging, Huize Beukbergen in Huis ter Heide. Vele tientallen conferenties heb ik daar mogen begeleiden. Met aankomende, jonge militairen. Met doorgewinterde veteranen die zich voorbereidden op hun zoveelste missie. Met oude rotten die, met de eindstreep van hun leeftijdsontslag in zicht, veelal samen met hun partner voorzichtig kwamen vooruitblikken op de nieuwe levensfase waarin het uniform geen dagelijks tenue meer zou zijn. Het was een mooie tijd, op een schitterende werkplek, omgeven door oud bos. Bos waarin ik vaak ’s morgens vroeg ging hardlopen als ik vanwege een conferentie op Beukbergen had overnacht. Of ook wel aan het eind van een lange dag groepswerk. Dat rondje mis ik nu al jaren. Maar afgelopen week was ik voor een vergadering eindelijk weer eens op Beukbergen. En in de hoop dat deze vergadering niet te lang zou uitlopen, had ik m’ n joggingplunje meegenomen. En zowaar, er bleef tijd over voor een rondje bij daglicht. Het was een mooie winterdag. Het vroor een graadje, de zon scheen, de lucht was tintelend fris. Dat was genieten dus! Maar niet onverdeeld. Elke zo vertrouwde meter van het traject bepaalde me er dit keer bij elke stap ook bij, dat sommige dingen in het leven nooit meer terugkomen. Daar moet je mee leren leven. En daar valt doorgaans mee te leven. Maar een beetje droevig stemde het wel.
