Op 2 januari overleed Paulien van Deutekom, een leuke jonge vrouw die in het niet zo verre verleden hoge ogen in de schaatssport had gegooid. Intussen was ze al geruime tijd niet meer als topsportster actief, maar wijdde zich aan haar jonge gezin. Paulien bleek een niet te keren vorm van kanker te hebben en heeft die strijd, nog maar kort geleden, uiteindelijk verloren. Vrijdagmiddag viel ik, onderweg in de auto, middenin een uitzending van Langs de Lijn. Het was een reportage over de 3000 meter schaatsen op het Europees Kampioenschap Allround voor vrouwen dat dit weekeinde in Zuid-Tirol, aan de Italiaanse kant, gehouden wordt. Zojuist had Ireen Wüst haar 3000 meter beëindigd in een voor haar teleurstellende tijd. Verslaggever Steven Dalebout sprak haar na afloop van de rit en onvermijdelijk kwam het gesprek op het overlijden van Paulien van Deutekom en de impact daarvan op Wüst. De twee blijken zeer goede vriendinnen te zijn geweest en Ireen was in het voorbije halfjaar zeer intensief bij het ziekteverloop betrokken geweest. Moe en nog vol van het verlies gaf zij in het vraaggesprekje haar emoties de vrije teugel. Dat leidde tot een ontroerend mooie monoloog, waarin ze niet alleen haar verdriet verwoordde, maar ook het waardevolle benoemde van vriendschap en betrokkenheid in zo'n moeilijke periode. Met daarbij de prachtige zin: “…uiteindelijk draait het leven niet om schaatsen, maar om liefde en om vriendschap.” Wüst kon het niet droog houden, Steven Dalebout ging er prachtig, ik zou haast zeggen pastoraal mee om, mijn gemoed schoot vol en ook in de studio in Nederland klonken de stemmen van de presentatoren verdacht schor. Het was een gouden radiomoment, met een hoog gehalte aan authenticiteit en menselijkheid! Een verademing na Nashville ... en ook na het kaliber van vele reacties daarop, wat mij betreft.
