Wij hebben in Culemborg vrijdagavond de beëindiging van het kerkasiel en de gunstige afloop voor de familie Tamrazyan en honderden lotgenoten gevierd. Onder de inwoners van onze multi-etnische, 700 jaar oude vrijstad, leeft veel betrokkenheid bij hedendaagse vluchtelingen en asielzoekers. Een klein feestje dus. Klein, en zonder illusies dat hiermee een afdoende oplossing gecreëerd is voor een problematiek, die zich over een aantal jaren onvermijdelijk opnieuw gaat voordoen. Ik ken hier in mijn stad meerdere Syrische gezinnen, van wie de kinderen zich nu al als kleine kaaskoppen beginnen te ontwikkelen, sneeuwballen gooien, schaatsen leren en vloeiend Nederlands spreken. Moeten die over vijf jaar, als de eersten intussen de middelbare school aandoen, ineens terug naar Homs en Damascus? Even afgezien van de vraag welk regiem daar dan aan de macht is? Niettemin, op dit moment was de huidige oplossing het best haalbare en ik denk dat we als totale Nederlandse bevolking de coalitiepartijen heel dankbaar mogen zijn, dat ze het niet op een breuk hebben laten aankomen en intensief gezocht hebben naar een voor alle partijen haalbaar en aanvaardbaar compromis. Maar lastig zal het blijven, ook voor toekomstige bewindslieden. Intussen vierden wij gisteren, heel bescheiden, eigenlijk toch ook de democratie als de minst onmogelijke van alle bestuurlijke onmogelijkheden.
