Ik weet het, al die jongeren voor het klimaat, op het Malieveld vrijdag j.l. bijeen, hebben smartphones. En behalve als het Fair Phones zijn, is de kans groot dat in Congo veel van hun leeftijdgenoten tegen een ellendig hongerloon onder bikkelharde opzichters het coltran hebben moeten delven. En voor u het vraagt: nee, ik heb ook (nog) geen Fair Phone. Ik weet het, vele honderden van diezelfde jongeren die met hun prachtige spandoeken voor een beter klimaatbeleid langs Ruttes torentje gemarcheerd zijn, gingen daarna enthousiast aan de broodjes hamburger van dubieuze herkomst. Demonstreren maakt hartstikke hongerig hoor! Ik weet het: de kans is groot dat diezelfde jongeren komende zomervakantie massaal per vliegtuig de wereld intrekken. Toch zijn dat allemaal geen redenen om laatdunkend over hun actie te doen. Wij, volwassenen, zijn al even inconsequent, of misschien moet ik zeggen: evenzeer gevangenen van het heersende systeem. Ook waar we oprecht ons best doen om groen en verantwoord te leven.
Voor alles maakten de massale opkomst van zoveel jonge mensen en de creatieve en humoristische teksten op hun spandoeken me vrolijk en optimistisch. Niks generatie nix! Ik demonstreerde in mijn jonge jaren met vele leeftijdsgenoten tegen de oorlog in Vietnam, de kernwapenwedloop en de apartheid in Zuid-Afrika. Of dat geholpen heeft? Wie zal het zeggen. Maar er is iets veranderd! Dat kan ook vandaag gebeuren!
