Veertig dagen zonder…
In de regio waar ik werk is vanouds het katholieke geloof, inclusief alle bijbehorende tradities, het dominante. En hoewel steeds meer katholieke kerkgebouwen op last van de bisschop gesloten en verkocht worden – tot verdriet van de overgebleven parochianen – mag het typisch roomse verschijnsel carnaval nog altijd op veel bijval rekenen. Overal zijn carnavalsverenigingen en aan de praalwagens is door jong en oud in grote eendracht een jaar lang ingespannen gewerkt. Als geboren calvinist zit het carnaval mij in het geheel niet in het bloed, maar op gepaste afstand heb ik afgelopen dagen optochten aanschouwd en normaliter zo keurig geklede dorpsbewoners in de meest bonte uitmonsteringen voorbij zien komen. Nee, je zult mij niet snel in zo’n optocht zien meelopen, en zelfs een gekleurd sjaaltje om mijn nek is me een brug te ver. Maar ik kan de humor, de creativiteit en de saamhorigheid die het oplevert, wel waarderen. Wat ik trouwens wel jaarlijks probeer, is aan te sluiten bij de versobering die er traditiegetrouw ook bij hoort en die met Aswoensdag begint. Niet dat ik de pretentie heb, daarmee ook maar een fractie in de buurt te komen van empathie met de lijdensweg van Christus, of die van geplaagde en geslagen medemensen. Maar het is hoe dan ook zinvol om af en toe eens te resetten. Om de vanzelfsprekendheden die gaandeweg in je levenspatroon insluipen, eens kritisch van een afstandje te bekijken. Dit jaar moet de smartphone eraan geloven. Vanaf vanavond tot aan Pasen blijft Facebook, (afgezien van het plaatsen van deze wekelijkse blog) een gesloten boek. Ook kregen mijn vaste Wordfeud-opponenten afgelopen woensdag een berichtje van me, dat ik de komende veertig dagen de intellectuele woordenstrijd – die we soms tot ver na middernacht voeren – zes weken lang staak. En nu zal blijken of ik deze vorm van onthouding zo lang kan lijden. En wat voor invloed het op mijn dagelijkse routine en tijdsbesteding heeft. Er komt in elk geval ruimte vrij, want ongemerkt breng ik dagelijks heel wat minuten met mijn ogen op het schermpje gericht door. Eens zien of die vrijkomende ruimte zinvol kan worden ingevuld. En nog iets: zou mijn humeur er onder gaan lijden? Misschien moet ik dat rond Pasen nog eens aan mijn huisgenoten vragen …
