Alweer bijna een maand geleden vierde ik mijn verjaardag, omgeven door vele dierbaren. Omdat je vroeger op de door mij bereikte leeftijd met pensioen mocht, hangt er rond dit getal nog altijd iets bijzonders. In elk geval was dat de opvatting van de moeder van mijn kinderen en ons gezamenlijke nageslacht. Zonder mij verder in de voorbereiding te kennen (na enige afspraken over de uiteindelijk te presenteren rekening) hebben zij zich op de organisatie van een feest gestort. Ik ben nog bezig met nagenieten. Van de gasten in hippie en flower power stijl, met langharige pruiken, ban-de-bom tekens, gebloemde kleren, zonnebrillen en glimmende blouses. Ook voor mij hing de passende outfit klaar. De muziek, van een Haagse band van leeftijdgenoten die alle toppers van toen vlekkeloos wist te coveren, was een warm bad! Ach ja, voor je het weet ga je de dagen van toen idealiseren, zeker na het lezen van Hippie, die prachtige autobiografische roman van Paulo Coelho, een van de boeken die ik cadeau kreeg. Was in de sixties dan alles beter? Natuurlijk niet, (maar de muziek natuurlijk wel!). Maar de speelsheid en vrolijkheid van de flower power, dat alles ademde destijds wel een sfeer van optimisme, tolerantie, hoop en nieuwsgierigheid die ik in het resultaat van de verkiezingen van afgelopen week volledig mis. Het lijkt meer dan ooit alsof angst en krampachtigheid ons te pakken hebben!
