Vijfentwintig jaar geleden gingen we Pasen vieren met op het netvlies de eerste beelden uit Rwanda, waar in een paar dagen tijd honderdduizenden mensen wreed vermoord waren. Dit jaar waren het de berichten over aanslagen op kerken en hotels op Sri Lanka, die de rest van de Paasdagen overschaduwden, het stralend mooie weer ten spijt. Dat Paasfeest vierende christenen het doelwit van deze aanslag vormden, maakt het voor mij niet extra wrang. Misdaden tegen de menselijkheid zijn misdaden tegen de menselijkheid, wanneer, door wie en tegen wie ze ook begaan worden. Zou ik denken. Maar op social media zag ik hoe nogal wat mensen de kansel beklommen om naar aanleiding van deze gebeurtenis een kruiwagen bagger uit te storten over alles wat in hun ogen “links” en “islamvriendelijk” is. Men wijst op het toenemende aantal kerkgebouwen dat te maken heeft met vandalisme, op aanslagen op christelijke kerken, op de vervolging van individuele christenen die in een islamitisch land in botsing met de heersende orde zijn gekomen. Ik ontken deze zaken niet. Maar men vergeet te melden dat de plegers van terreuraanslagen in de meeste gevallen totaal geen onderscheid maken in de keuze van hun slachtoffers. Brussel, Londen, Manchester, Nice, Berlijn en noem maar op… alle doden en gewonden waren toevallige aanwezigen van alle mogelijke nationaliteiten, rassen en religies. Men vergeet ook te melden dat niet alleen kerken en synagogen, maar in toenemende mate ook moskeeën bewaakt moeten worden. Ik heb niets met gewelddadig extremisme, of dat nu van christelijke, joodse, islamitische of hindoe-origine is (en het komt in al die religies voor). Maar ik ben minstens zo beducht voor mensen die dit soort afschuwelijke gebeurtenissen aangrijpen om nog meer verdeeldheid, wantrouwen en argwaan te zaaien, daarbij over het algemeen niet gehinderd door enige kennis van zaken. Ik aarzel niet, ook dat een vorm van terrorisme te noemen.
