Het is alweer vijftien jaar geleden dat ik voor het eerst, elf jaar geleden dat ik voor het laatst in Bosnië was, als actief dienend geestelijk verzorger bij de Koninklijke Landmacht. Eén van de meest saillante herinneringen aan de burgeroorlog in dit land werd in die jaren gevormd door de plastic linten her en der in het landschap. Linten die aangaven: tot hier en niet verder als je leven je lief is, hier liggen mijnen! “Mine-awaress” kregen we voorafgaande aan de missie in Reek. En eenmaal in Bosnië ontdekten we dat dit geen overbodige luxe was. Ik denk dat veel Nederlandse militairen terug in Nederland dit wel herkennen: lange tijd nog na Bosnië stapte ik niet zomaar van de verharde weg af, onbekend natuurterrein in, bijvoorbeeld om achter een boom te plassen.
Ik moet onwillekeurig vaak aan Bosnië denken momenteel, telkens als ik eikenbomen met rood-wit lint omhangen in het landschap zie, met daarop de waarschuwende kreet: eikenprocessierups! Ik heb weliswaar nog nooit ervaring opgedaan met de jeuk die de haartjes van deze aanstaande vlinders kunnen opleveren, maar neig ertoe, te denken dat rond deze insecten sprake is van enige collectieve hysterie. Deze rupsen nestelen kennelijk in eiken. Welnu, met die awareness tussen de oren blijven we op warme zomerdagen een beetje uit de buurt van eikenbomen, zoals je ook uit de buurt van een wespennest blijft. Gewoon gezond verstand, en die lelijke rood-witte linten kunnen bewaard blijven voor situaties waarin echt sprake van gevaar is.
n