Vandaag teruggekeerd van een vijfdaagse voetreis. Niet zomaar wat gewandeld, nee, een heuse pelgrimage gelopen, naar Santiago de Compostela, compleet met pelgrimspaspoort en certificaat. Niet dat ik iets heb met de legende over Jacobus die ten grondslag ligt aan de beroemde Camino, en al helemaal niet met Jacobus als de “Morendoder”. Maar toch, zo’n pelgrimage is wat anders dan de (avond-) vierdaagse lopen. Je hoeft er ook niet per se een atleet of afgetraind wandelaar voor te zijn. Ik zag onderweg medewandelaars van alle denkbare postuur en leeftijd. Het gaat niet om kilometers maken. Ik zag zelfs iemand die slechts anderhalf been had, en een ander die zich op twee krukken voortbewoog. Een jong echtpaar met een forse baby in een draagzak. Jonge scholieren en tachtigers. Het is te doen! Je kunt per dag je eigen grens bepalen, desnoods iets verleggen, maar er is geen prestatiedwang. Wat niet wil zeggen dat het allemaal vanzelf gaat. Er zitten pittige stukken in het parcours, en mijn toch al grote respect voor de twee vrienden in het prachtige boek en de gelijknamige documentaire “I’ll push you” (zie: https://youtu.be/W7gKD3q0-V0) is nog eens zozeer gestegen. Met warme waardering voor deze mooie manifestatie van echte vriendschap. Ook kan ik nu uit eigen ervaring beamen wat Patrick Gray en Justin Skeesuck in hun boek concluderen: dat de wereld niet alleen maar slecht en rot is en dat er heel veel mensen deugen. De vriendelijkheid en behulpzaamheid van zowel mede-wandelaars als lokale bevolking geven vertrouwen in het leven en de goede wil van mensen, ondanks alles wat er mis gaat in onze wereld. En voorts: eeuwenoude symbolen en rituelen (de pelgrimage zelf, het aansteken van een kaarsje, een gebed bij een kruisbeeld e.d.) blijken nog altijd grote zeggingskracht te hebben. De moderne pelgrim mag dan een iPhone, dure wandelschoenen, een gestroomlijnde rugzak en een creditcard hebben, in wezen verschillen we niet zoveel van onze middeleeuwse voorouders. De talrijke tastbare herinneringen onderweg aan de voet van een eeuwenoud granieten kruis , namen op een steentje, een schoen, een armbandje, et cetera, getuigen ervan dat we ook vandaag op de weg van het leven wonden oplopen en verlies lijden. Maar ook dat we gaandeweg, stap voor stap, toch weer de weg omhoog mogen vinden. Zingend, vechtend, huilend, biddend, lachend, werkend en – eens, ooit, bewonderend wat onze verbeelding en ons verlangen te boven gaat!
