Voelde het gisteren al opkomen, en ja hoor, vannacht was het raak: hevige buik -en darmkrampen en aanhoudende misselijkheid. Emmertje naast mijn bed, warme kruik op mijn buik, een veelvuldig onderbroken nachtrust. Ik weet het: het stelt helemaal niets voor. Morgen is het weer over. Maar wat kan zelfs zo’n relatief klein herfstvirusje al veel overhoop gooien! Mijn agenda, mijn planning, de dingen die ik vandaag wilde doen. Bijvoorbeeld vanmorgen een uurtje op mijn pasgeboren kleinzoon passen, terwijl m'n dochter zijn zusje naar de dagopvang brengt. No way! zei mijn vrouw streng, en stuurde me weer naar bed! Daar lig ik nu wat te dagdromen en te doezelen. Te wakker om in slaap te vallen, te moe om te lezen. En ik bedenk hoe ontzettend veel respect ik voel voor de mensen die ik ken, die chronisch met een ziekte of handicap te kampen hebben en desondanks veel van hun leven weten te maken.
