Ik ken mensen, goede, gevoelige mensen, voor wie het "normale" leven bij tijden te zwaar is. Ze hebben een tere huid, kunnen niet altijd goed de woorden relativeren die anderen tot hen spreken, snappen niet waarom niet iedereen gewoon aardig is, liggen wakker van het verdriet van anderen, krijgen nachtmerries van het nieuws. Soms wordt het hun teveel en moeten ze “opgenomen” worden, om even rust te krijgen van alle spoken en vragen in hun hoofd. Om een beetje te herstellen van alle mentale verwondingen die ze oplopen, omdat ze missen wat “wij” wel schijnen te hebben: een soort gladde beschermlaag waardoor heel veel in deze wereld dat rot en gemeen en ten hemel schreiend is, grotendeels langs onze buitenkant afglijdt. Negenendertig mensen dood gevonden in een vriescontainer! Negenendertig mensen! Mensen die vermoedelijk veel geld hebben betaald aan figuren die hen een behouden reis naar het Verenigd Koninkrijk in het vooruitzicht hebben gesteld. Ok, het is even afzien vanaf Zeebrugge, maar daarna zijn jullie binnen!
Ik denk soms: misschien ben ik wel gek. Juist omdat ik niet gek word van woede en verontwaardiging , maar gewoon door kan gaan met mijn dagelijkse dingen, de kleine en de grotere zaken. Nee, ik zeg niet dat die gewone dagelijkse dingen zonder betekenis of oppervlakkig zijn. Integendeel, hield iedereen zich daar maar bij! Maar het is opmerkelijk en bedenkelijk dat we mensen die deze beschermlaag missen, vaak voor gek verklaren, Greta Thunberg kan erover meepraten. Ze zijn niet gek, ze dragen een onevenredig groot deel van de last die de meesten van ons met soms bedenkelijk veel gemak van ons af weten te schudden!
