Steeds vaker begroet ik zonen, zwagers, neven, vrienden, sportmakkers en ouwe dienstmaten met een hug. Een korte, maar stevige omarming, lijven tegen elkaar, hoofden tegen elkaar, arm om elkaars schouder. Dat wat ik vroeger graag eens met mijn vader had willen doen, maar wat je in die dagen als mannen onderling niet zo snel deed. Het bleef bij een stevige hand, een schouderklop, misschien heel even een arm om die schouder, maar daarmee waren de mogelijkheden om elkaar je genegenheid of vriendschap te betuigen wel zo ongeveer uitgeput. Natuurlijk, na een doelpunt waren er op het veld meer uitbundige aanrakingen, maar dat bleef dan ook strikt beperkt tot die specifieke context. Ik vind het winst, die meer fysieke begroetingen tussen mannen. En natuurlijk, net als de drie zoenen – nu gelukkig op z’n retour – waarmee op zeker moment de begroetingen tussen vrouwen of tussen man en vrouw werden gelardeerd, kan ook de hug tussen mannen een obligaat karakter krijgen. Dat gevoel krijg je sterk als je foto’s van elkaar omhelzende politici ziet. Maar vooralsnog overheerst in het alledaagse leven het spontane en ontwapenende. Misschien is dit wel een van de positieve invloeden van andere culturen in onze pluriforme samenleving. Immers, in de landen rond de Middellandse Zee, in Afrika en in het Midden-Oosten zijn dit soort uitingen van genegenheid tussen mannen in het openbaar al veel langer gebruikelijk. Erin houden zou ik zeggen!
