Ik mag graag naar de bioscoop gaan. TV- kijker ben ik niet, - al vond ik Netflix een uitkomst in de periode dat de cultuursector op slot moest – maar ik zit liever in zo’n lekkere zachte bioscoopstoel in de donkere zaal te wachten tot het doek opengaat en het filmverhaal zich meters breed aan me ontvouwt. Het was zondagavond 26 september, de laatste mooie (na)zomeravond van 2021, dat ik voor het eerst sinds anderhalf jaar weer in de zaal van ons stadstheatertje De Fransche School zat. Een iets lichtere en meer luchtige film was misschien passend geweest, maar het werd ‘Druk’, van Thomas Vinterberg. Deze Deense regisseur brengt in zijn films vaker, vlijmscherp maar empathisch, menselijke zwakheden en ondeugden in beeld. ‘Druk’ gaat over een viertal docenten aan een middelbare school die stuk voor stuk in de midlife crisis verkeren. Hun idealen zijn verdampt, hun huwelijk- en gezinsleven staat op instorten, hun werk verrichten ze op de automatische piloot. Tijdens een etentje vertelt een van hen over een onderzoek van een Noorse geleerde, dat aangetoond zou hebben dat elk mens bij de geboorte 0,5 promille alcohol in zijn bloed tekort komt en dat uitgerekend dat percentage precies genoeg zou zijn om beter en vrijer te presteren en met meer plezier en intensiteit het leven te vieren. Het viertal gaat het experiment aan, en aanvankelijk lijkt het een succesvolle keuze! Weliswaar leidt het soms tot ingewikkelde en precaire momenten, want drinken tijdens het werk is not done, zelfs al wordt (soms excessief) alcoholgebruik in de amusementssector en het uitgaansleven volledig getolereerd. Maar feit is dat de lessen er enorm van opknappen en dat de leerlingen navenant reageren. Gaandeweg echter gaat de alcoholverslaving het stuur overnemen. De gevolgen zijn voorspelbaar en het leidt tot een aantal ingrijpende gebeurtenissen. Niettemin blijft ook het gegeven overeind, dat een klein beetje geestverruimend vocht in je bloed een mens soms net over een paar lastige drempels van faalangst, vermoeidheid, gebrek aan zelfvertrouwen of verlegenheid kan heen helpen en daarom eindigt de film - enigszins verwarrend- toch met een door veel drank besproeide vrolijke slotscene. Het zou interessant zijn om te weten hoeveel mensen, van wie in hun beroepsuitoefening een hoge mate van originaliteit en inspiratie wordt verwacht, die geacht worden altijd ad rem te reageren, een positieve sfeer te bevorderen, of krachtige initiatieven te ontplooien, bij dat alles vaker dan goed voor hun is, de hulp van de geest uit de fles zoeken. Als predikant weet ik dat het in mijn beroepsgroep vaker voorkomt dan je zou verwachten. Maar ik maak me sterk dat dit achter heel wat meer voordeuren een probleem is… Zwakheid? Het mooie van deze film is, dat je als kijker vooral met empathie en mededogen blijft meeleven met de hoofdpersonen, ook als ze in dit gevaarlijke experiment de weg helemaal kwijtraken. Een film die uitnodigt tot stevig nagesprek! Bij een colaatje… Het viel me op dat in de cinema tijdens de pauze vrijwel geen enkele bezoeker aan de alcohol zat!
Comments